Seung-Won Oh: to a full-time composer in twenty years

by Noortje Zanen

After studying in South Korea and the United States, Seung-Won Oh came to the Netherlands in 2001 to study with Louis Andriessen. According to Oh, this phase “changed everything”. Here is where she learned to explore the rich traditions of her own heritage. In doing so she found her musical identity, with which she has quickly conquered the world. How can her music be characterised, and what can we expect from her new composition for the Ragazze Quartet?

“Music always played an important part in my family. There were four of us children, and my parents felt it was important that we all learn to play at least one musical instrument, starting with piano. I also had violin lessons for a while, but I soon gave that up. I often played organ at our church services, and I also sang in a semi-professional choir that did Handel’s Messiah or something like that at the end of every year, which I loved. We listened to a lot of Western classical music at home, mostly opera. My father had worked in Saudi Arabia for a few years in the 1970s, and he had come home with a fantastic sound system and a huge collection of tapes of opera music, which he played all the time. I only realised later how crazy it was that we never actually listened to traditional Korean music. But at that time no one in my family thought Korean music was important. And even in Korea, music lessons at school were almost only in Western music.

 

“If it had been up to my parents, I’d have become a doctor or lawyer; for them, music was mainly a hobby. But due to circumstances beyond my control, I couldn’t get into the university where I’d wanted to study medicine, so I chose to study composition, which initially was going against my parents’ wishes. I obtained my bachelor’s and master’s from the Korean Ewha Woman’s University and my doctorate from Brandeis University in the United States. It may sound a little unromantic to admit that I’m not the kind of composer who had the urge to write music even as a child. I started to study composition because I happened to be good at music; my goal was to become a professor at some university and write as many pieces as I could in addition to my teaching. Because I didn’t know until later that being a full-time composer was also an option. First I had to go through another phase: the moment I arrived in the United States I was labelled a ‘Korean female composer’. That took some getting used to, and to my shame, I had to disappoint people, since I didn’t know anything at all about traditional Korean music. But in this period of my life I didn’t yet have the space to change any of that.”

To Europe

“I wanted to go to Europe for another year before starting my dissertation on Messiaen’s piano concerto Réveil des oiseaux. Unfortunately I didn’t speak any German, French or Italian, but fortunately one of my teachers gave me a tip that the programme in The Hague was very good, and that it was taught in English. That’s how I wound up in the Netherlands, in Louis Andriessen’s class; I was in his last batch of students. What a lucky break that was! It was a phase that changed everything for me. Louis understood exactly what I needed to become a real composer. Until then I had treated most of my compositions as ‘assignments’ which I did my best with, without asking any questions. Louis was the first person to ask me essential questions like ‘Why do you actually want to compose music?’ and ‘Why don’t you travel more often, to discover different cultures?’ He said, ‘You know all the techniques for composing, but you don’t know what you want and you don’t know why you compose.’ At first I plunged into an identity crisis, but soon I realised that he was right. I decided to stay in the Netherlands for another year to complete my postgraduate studies with Louis. I went looking for my Korean heritage and found my own musical identity by connecting Western compositional techniques with Eastern concepts. And from that time on, I stopped introducing myself as a composition student, and said I was a composer.”

“Now it’s twenty years since then and I’ve become a full-time composer, without my having to make a conscious choice to do that. Right after I graduated in 2003, I got so many composition commissions that my diary was full. Composing gets me to think deeply: it helps me get over problems, and that makes it an inevitable life process. Working intensively with the musicians you’re writing for was something I first experienced in the Netherlands, and I still find it really important. If you know who you’re writing it for, then you can imagine the sound you want before you start writing, and then you also try to keep the musicians’ wishes in mind, because as far as I’m concerned, they should enjoy performing the music I write for them. My compositional style is constantly evolving. The music I’ve written recently can best be characterised, I think, as a contemporary approach to the classical sound world that’s full of daring musical forms. Although the pitches, harmonies and rhythms that I use sound modern, the phrase structure and the interplay between the various parts still has a strong connection with traditional classical and Romantic music. Most of the timbre exploration in my music has strong ties to my Korean background.”

Architecture

“The architecture of a composition is very important to me; it’s the first thing I think about when I start to write a new piece. I also like to find an extramusical subject that fits in with the rest of the programme. This is also true for my new string quartet Elegy in Me. After they heard a performance of my Bosch Requiem YeonDo in 2021, the Ragazze Quartet invited me to write a new piece of about 30 minutes around the idea of a ‘Lamento’, which would be performed along with Mendelssohn’s String Quartet no. 6 in F Minor. The process of composing YeonDo had been hard on me, not least because it came at the same time as the corona crisis, so at first I was resistant to taking on the subject of death again. But I wanted to accept the commission from this distinguished quartet. Ultimately I opted for a different approach to the lamento theme: I focused on the ephemerality of human beings in the universe and the cyclic tendencies of nature, in which death is only one phase of a full circle. The string quartet has two movements but in fact it consists of thirteen different movements: the odd-numbered ones are a recurring chorale that fits with the theme of grieving over the loss of a loved one. Having the chorale as a returning element creates a sense of ritual. The even-numbered movements refer to other feelings you go through, such as anger, dismay, numbness and denial. The first movement is about decline, captured in descending sequences, beginning in the melancholy key of G minor. In the second movement the music rises back up and we ultimately land in G major.

“I’m satisfied with the result, although it’ll be quite a challenge for the Ragazze Quartet. Not only because the musicians have to conjure up so many different emotions, but also because they have to play a huge number of double stops to get close to the full sound of a string orchestra. We’ve already made a promotional video of Elegy in Me and that was very inspiring, and I’m looking forward enormously to the world premiere.”

 

 

Voltijds componist in twintig jaar

Door Noortje Zanen

Na haar studies in Zuid-Korea en de Verenigde Staten kwam Seung-Won Oh in 2001 naar Nederland om bij Louis Andriessen te studeren. “Een allesbepalende fase”, volgens Oh. Hier leerde ze om de rijke tradities van haar eigen erfgoed te verkennen en zo vond ze haar muzikale identiteit, waarmee ze al gauw de wereld veroverde. Hoe kunnen we haar muziek karakteriseren en wat kunnen we verwachten van haar nieuwe compositie voor het Ragazze Quartet?

“Muziek speelde altijd een belangrijke rol in mijn familie. We waren met vier kinderen en mijn ouders vonden het belangrijk dat we allemaal minstens één muziekinstrument leerden spelen, te beginnen met piano. Ik heb zelf ook nog een tijd op vioolles gezeten, maar dat heb ik vrij snel opgegeven. In onze kerk speelde ik vaak orgel tijdens de dienst en ik zong ook in een semiprofessioneel koor, aan het eind van het jaar voerden we dan bijvoorbeeld de Messiah van Händel uit, dat vond ik geweldig. We luisterden thuis veel naar westerse klassieke muziek, en dan vooral naar opera’s. Mijn vader werkte in de jaren zeventig een paar jaar in Saoedi-Arabië. Hij kwam terug met een fantastische geluidsinstallatie en een flinke verzameling banden met operamuziek, die hij de hele tijd draaide. Ik ben me pas veel later gaan realiseren hoe gek het eigenlijk was dat we nooit naar traditionele Koreaanse muziek luisterden. Maar in die tijd vond niemand in mijn familie Koreaanse muziek belangrijk. En ook in het Koreaanse muziekonderwijs op school ging het destijds vrijwel alleen over westerse muziek.”

“Als het aan mijn ouders had gelegen, was ik arts of advocaat geworden, muziek zagen ze vooral als een hobby. Maar op de universiteit waar ik medicijnen had willen studeren kon ik door omstandigheden niet terecht, en dus koos ik voor compositie, aanvankelijk tegen de zin van mijn ouders in. Mijn bachelor- en masterdiploma heb ik aan de Koreaanse Ewha Woman’s University gehaald en mijn doctoraat in de Verenigde Staten aan de Brandeis University. Het is misschien een beetje onromantisch om toe te geven dat ik niet zo’n componist ben die als kind al de drang voelde om muziek te schrijven. Omdat ik toevallig ook goed was in muziek ben ik compositie gaan studeren, met als doel om ergens professor aan de universiteit te worden en daarnaast zo veel mogelijk composities te schrijven. Want dat het ook een optie was om van componeren een voltijds beroep te maken, zou ik pas later ontdekken. Eerst moest ik nog door een andere fase heen: vanaf het moment dat ik in de Verenigde Staten kwam kreeg ik het label van ‘Koreaanse vrouwelijke componist’. Daar moest ik aan wennen en tot mijn schande moest ik mensen teleurstellen, want ik wist helemaal niets van traditionele Koreaanse muziek. Maar in deze periode van mijn leven had ik nog geen ruimte om daar iets aan te veranderen.”

Naar Europa

“Voordat ik mijn dissertatie over Messiaens pianoconcert Réveil des oiseaux moest schrijven, wilde ik graag nog een jaar naar Europa. Helaas sprak ik geen Duits, Frans of Italiaans, maar gelukkig tipte een van mijn docenten me dat de opleiding in Den Haag heel goed was en dat het onderwijs in het Engels werd gegeven. Zo ben ik in Nederland terechtgekomen in de klas van Louis Andriessen, ik hoorde bij zijn laatste lichting studenten. Wat een geluk heb ik daarmee gehad! Het was voor mij een allesbepalende fase, Louis had precies door wat er nodig was voor mij om een échte componist te worden. Tot die tijd had ik al mijn composities vooral behandeld als ‘studieopdrachten’ die ik zonder vragen te stellen zo goed mogelijk uitvoerde. Louis stelde mij voor het eerst essentiële vragen als: “Waarom wil je eigenlijk componeren?” en: “Waarom ga je niet vaker op reis, om verschillende culturen te ontdekken?” Hij zei: “Je beheerst alle technieken om te componeren, maar je weet niet wat je wilt en je weet niet waarom je componeert.” Eerst kwam ik in een identiteitscrisis terecht, maar al gauw realiseerde ik me dat hij gelijk had. Ik besloot om nog een extra jaar in Nederland te blijven om mijn tweedefasestudie bij Louis te voltooien, ik ben op zoek gegaan naar mijn Koreaanse erfgoed en heb mijn eigen muzikale identiteit gevonden door westerse compositietechnieken te verbinden met oosterse concepten. En vanaf dat moment stelde ik mezelf niet langer voor als compositiestudent maar als componist.”

“Inmiddels zijn we twintig jaar verder en ben ik, zonder dat ik er een bewuste keus voor heb hoeven maken, vanzelf voltijds componist geworden. Ik kreeg meteen na mijn afstuderen in 2003 zo veel compositieopdrachten dat mijn agenda vol zat. Componeren brengt mij tot diep nadenken: het helpt mij moeilijkheden te overwinnen en daarmee is het een onvermijdelijk levensproces. Het intensief samenwerken met de musici voor wie je schrijft heb ik voor het eerst in Nederland ervaren en dat vind ik nog altijd heel belangrijk. Als je weet voor wie je schrijft, dan kan je je van tevoren al een klankvoorstelling ervan maken en dan probeer je rekening te houden met de wensen van de musici, want die moeten wat mij betreft plezier hebben in het uitvoeren van de muziek die ik voor ze schrijf. Mijn compositiestijl is voortdurend in beweging. De muziek die ik recentelijk heb geschreven zou je, denk ik, het best kunnen karakteriseren als een eigentijdse benadering van de klassieke klankwereld, vol gedurfde muzikale vormen. Hoewel de toonhoogtes, harmonieën en ritmes die ik gebruik modern klinken, heeft de zinsopbouw en het samenspel tussen de verschillende partijen nog een sterke verbinding met de traditionele klassieke en romantische muziek. Het grootste deel van de klankkleurverkenning in mijn muziek heeft nauwe banden met mijn Koreaanse afkomst.”

Architectuur

“De architectuur van een compositie is voor mij heel belangrijk, dat is het eerste waar ik over nadenk als ik een nieuw stuk ga schrijven. Ik zoek ook graag naar een buitenmuzikaal thema dat past bij de rest van het programma. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor mijn nieuwe strijkkwartet Elegy in Me. Na een uitvoering van mijn Bosch Requiem YeonDo in 2021 nodigde het Ragazze Quartet mij uit om een nieuw stuk te schrijven rond het thema Lamento’, een stuk van dertig minuten dat naast Mendelssohns Zesde strijkkwartet in f zal klinken. Het componeerproces van YeonDo was nogal zwaar, niet in de laatste plaats omdat het samenviel met de coronacrisis, dus in eerste instantie deinsde ik ervoor terug om wéér met het thema dood bezig te gaan. Maar ik wilde deze eervolle opdracht toch graag aannemen. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een andere benadering van het lamento-thema: ik richt me op de vergankelijke aard van menselijke wezens in het universum en de cyclische tendens van de natuur, waarin de dood slechts één fase is van een volledige cyclus. Het tweedelige strijkkwartet bestaat in feite uit dertien verschillende delen: de oneven delen zijn een telkens terugkerend koraal, passend bij het thema: het verdriet rond het verliezen van een geliefde. Door het koraal steeds te laten terugkeren ontstaat er een soort ritueel. De even delen refereren juist aan andere gevoelens die je doorloopt, zoals woede, ontzetting, gevoelloosheid en ontkenning. In het eerste deel is sprake van verval, vervat in dalende reeksen, beginnend vanuit de melancholieke toonsoort g-klein. In het tweede deel stijgt de muziek weer en belanden we uiteindelijk in G-groot.”

 

“Ik ben tevreden met het resultaat, al zal het nog een flinke uitdaging worden voor het Ragazze Quartet. Niet alleen omdat de musici zoveel verschillende emoties tevoorschijn moeten toveren, maar ook omdat ze ontzettend veel dubbelgrepen moeten spelen om zo de rijke klank van een strijkorkest te benaderen. We hebben samen al een promotiefilm gemaakt van Elegy in Me en dat was heel inspirerend, ik zie enorm uit naar de wereldpremière.”